De 2-jarige Ingrid sprong op het salontafeltje en taterde vlotjes en uitbundig de volwassen oren van de hoofden.

Rond mijn 15 nam een leerkracht mij apart: ”Ingrid, je wéét toch dat je de leider van de klas bent.
In plaats van de klasclown uit te hangen, doe er eens iets zinvol mee!”
Ik wist het niet. Vooral niet omdat ik elke zondag op de scouts werd gepest. ‘Crollét, mond houden.’
Tot ik leidster werd en hén blijkbaar de mond snoerde door te tonen dat Crollet toch wel iets kon.

De studie psychologie bracht inzichten: hoe zit de mens in elkaar, waarom doen mensen wat ze doen? De waarom van de waarom bovenhalen. Toen, en nog steeds.
Het vak ‘Zakelijke communicatie’ van mijnheer Cappaert. Een stevige, diepgaande discussie in de klas, en de discussie mogen voortzetten op het mondelinge examen. 18/20.

Als jonge twintiger het inzicht: hoe verschillend ze ook zijn, alle mensen die ik graag heb, waar ik goed mee samenwerk, die ik bewonder, zijn mensen die goed weten wie ze zijn én zichzelf soepel kunnen relativeren.

Personeelsdienst, uitzendkantoor, educatieve organisatie: als een leidinggevende wist wat zij/hij deed en zag wie ik was, floreerde ik. Maar ook: “Na een paar weken heb jij een leidinggevende door en als je die dan niet capabel vindt, functioneer jij niet meer.”
Scherpe observatie van een ietwat bezorgd fronsende vader.

Een dikke twintig jaar geleden dook ik met volle overgave in de wereld van het improvisatietheater.
Humor, creativiteit, denken in mogelijkheden, hier en nu echt contact maken met jezelf en met de anderen. De basis van alles.

Als aanvulling op de improvisatie-mindset, ging ik op zoek naar de nieuwste theorieën en kaders in de bedrijfspsychologie. Ik startte als freelancer voor een trainingsbureau.

Zeven jaren training en coaching van leidinggevenden: knoerthard buffelen, avonden en weekenden werken aan voorbereidingen, het land doorkruisen van de ene training naar de andere.
Veel geleerd over hoe leren (niet) werkt, over organisaties en teams, over waar leidinggevenden mee worstelen en wat hen sterker maakt.
Na een paar jaren stokte mijn energie: ik kon steeds minder doen waar ik echt in geloofde en waar ik talent voor had, voelde me steeds minder gewaardeerd.
Gezucht werd gevloek, discussiëren werd zwijgen, aan de kar trekken werd me eronder verstoppen. Burn-out. Yep, ik ook.

In 2016 trok ik naar Utrecht voor de Opleiding Provocatieve Coach. Daar viel alles samen.
Het basisprincipe van de provocatieve psychologie: ‘Mensen zijn veel verantwoordelijker en sterker dan dikwijls wordt gedacht. Geef hen dan ook dat vertrouwen en behandel hen ook zo.‘
Met humor en liefdevolle warmte daag ik sindsdien mensen uit hun obstakels aan te pakken of te accepteren. Allebei goed, als er maar weer lucht en energie vrijkomt.

Als je constant op je tippen loopt om je werk te kunnen doen, of het idee hebt dat wat je doet niet veel uitmaakt, doe je jezelf en je bedrijf tekort. En je zadelt je familie, vrienden, geliefden op met een afgekookte slappe-vod-versie van u.
Zinvol werk doen in een omgeving waar men elkaar vertrouwt en elkaar versterkt, waar wordt gelachen en waar fouten worden gevierd als leerkansen.
Zeggen wat je echt gezegd wil hebben, en horen wat wil gehoord worden.
Het heeft een sterke impact op wat je als individu en als team kan bereiken, zeker in deze tijden van constante verandering.

Ik gun het jou van harte.