Ik ben een tetterwijf. Ik denk terwijl ik spreek. En ik spreek snel. En veel.
Op mijn 2 jaar stond ik op de salontafel om het bezoek te onderhouden met mijn bevindingen over het leven.
De inzichten waren nog niet echt diep, maar de woorden rolden er al vlotjes uit.
Als puber praatte ik mijn ouders en leerkrachten soms onder tafel, met een 3 dagen zwijgende moeder en puntenaftrek op het rapport tot gevolg.
Later gebruikte ik woorden om me te tonen, me te manifesteren.
‘Zie eens hoe veel ik weet/grappig ik ben/expertise ik bezit….’
Afin, ik hing soms lichtjes irritant de ‘smartass’ uit.
Als communicatietrainer en coach, ben ik ervan doordrongen hoe belangrijk woorden zijn.
Het juiste woord op de juiste plaats helpt te begrijpen en begrepen te worden.
Zoals een cliënt onlangs zei: “Da’s echt heel bijzonder, dat iemand ineens alles uitspreekt wat in mijn hoofd zit.”
Wat echter onderbelicht blijft, zeker in deze van communicatie-prikkels overlopende tijden,
is de kracht van de stilte.
Als een gesprek niet met onnodige woorden wordt dicht gemetseld, kan er zoveel gebeuren.
Het is in de stilte dat we van ons hoofd naar ons hart en onze buik gaan.
Stilte is de plek waar we beseffen, realiseren, voelen, écht weten.
Dus bracht ik onlangs een deelnemer in een rollenspel in een Engelstalige training tot zwijgen door te zeggen: “Don’t fill the void! It’s where the important things happen.”.
Ook ik leer zwijgen.
Woordeloos aanwezig zijn.
Stiltes stil laten.
Zo schoon wat er in de leegte allemaal kan gebeuren.
