Work-life balance?
Een opzienbarend besef dringt zich al een tijd aan me op.
In een normale mens huizen blijkbaar 2 totaal verschillende wezens:
Werkmens en Privé-mens.
Werkmens ís haar/zijn functie.
Werkmens is ultra-rationeel en hyper-functionerend.
Ze heeft een duidelijk doel, en werkt ernaar toe. Hij heeft een takenpakket en voert dat nauwgezet uit.
Werkmens houdt bila’s, one-to-ones, Mid en End Year Performance Reviews.
Hij procest de change en evalueert de vooruitgang. Ze heeft meetings en zet communicatielijnen uit.
Werkmens is ordelijk, nauwgezet, vooruitziend en in controle.
Gaat er toch eens iets niet zoals gepland, beschouwt Werkmens dit als een leerkans.
Als Werkmens tussen het hyper-functioneren door toch eens iets zou voelen, misschien zelfs een echte emotie gewaarwordt, duwt zij/hij dit weg, vooral als het pijn zou kunnen doen.
Alles onder controle. Want Werkmens is professioneel.
Emoties zijn voor thuis. Voor Privé-mens.
Privé-mens is ‘zichzelf’.
Wat dit wil zeggen is voor elke Privé-mens anders. Alles behalve ultra-rationeel en hyper-functionerend.
Privé-mens geniet van de mensen rond zich, van dingen te doen die geen resultaat hoeven op te leveren.
Privé-mens is af en toe slecht gezind, soms zelfs kwaad, laat zich al eens gaan.
Hij lacht soms lekker vanuit de buik, is soms gewoon moe. Ze durft al eens onnozel te doen, en als iets niet loopt zoals verwacht, laat Privé-mens verdriet toe en beschouwt zij/hij dit als deel van het leven.
Ik ben blijkbaar geen normale mens. Bij mij vallen deze 2 wezens samen.
Erger nog: ik heb er mijn missie van gemaakt om ervoor te zorgen dat bij iedereen Werkmens en Privé-mens meer en meer overlappen.
Zodat een leidinggevende in een communicatietraining oprecht verbaasd zegt: “Ah, je wil dat we niet als leidinggevende praten, maar als méns!”
Zodat een coachee me met tranen in de ogen zegt: “Ik die dacht dat mijn emoties mijn grootste zwakte waren, en nu besef ik dat ze net mijn grootste kracht zijn!”
Omdat we zoveel meer zijn dan een brein op pootjes.
Omdat we enkel als complete mens elkaar kunnen vinden.
En omdat ik ‘work-life balance’ een onnozel begrip vind. Alles is leven.
