In mijn mailbox: “Ik heb de feedback op je opleiding verzameld en licht deze graag toe in een online overleg.”
Onmiddellijk: een licht hartkloppingetje. Een golf in de maagstreek. Warmte vanuit de nek naar mijn wangen.
Bij het horen (of lezen) van het woord feedback schiet onze amygdala in actie.
Dat is de zone in ons brein die onder andere verantwoordelijk is voor onze vecht-, vlucht- of bevriesreactie bij acuut gevaar.
‘Kom, kom, Ingrid, van acuut gevaar is hier toch geen sprake.’
Dat weet jij, dat weet ik, maar mijn amygdala is van het reflexmatig handelen, niet van het rationeel weten.
Feedback = grommend geritsel in het struikgewas.
Voorafgaand aan de meeting denk ik: ‘De dag verliep goed. Je hebt veel ervaring. Deze feedback geeft me de kans om de opleiding nog beter te maken.’
Tijdens de online meeting luister en noteer ik aandachtig, welwillend om bij te leren.
“Een deelnemer vond de oefening met de acteur confronterend. Het lijkt me belangrijk om de oefeningen voldoende laagdrempelig te maken.”
Een licht hartkloppingetje. Een golf in de maagstreek. Warmte vanuit de nek naar mijn wangen.
En de onmiddellijke, snelle, felle gedachtestroom: ‘Ja seg, als het easy-peasy is, leer je niks. We bouwen de oefeningen traag op en doen er echt wel alles aan om mensen op hun gemak te stellen.’
Hier heeft mijn ego het stuur overgenomen. Het wil me beschermen.
Ik wil mezelf zo graag zien als iemand die mensen uitdaagt om te leren, in een veilige, warme leeromgeving.
Dus moet het wel aan de deelnemer liggen ‘Die durft niet leren’, aan de feedback-gever ‘Je was er niet bij’ of aan de organisatie ‘Ze zijn hier niets gewoon’.
Ik zeg, mijn verbolgenheid proberend te verstoppen maar met licht gespannen lippen: “Ja, leren kan best lastig zijn.”
Gelukkig ben ik me snel bewust van wat er gebeurt.
Ik herpak me, adem wat trager en dieper en zeg: “Het is inderdaad cruciaal dat elke deelnemer precies op de lijn tussen de comfortzone en de leerzone zit. De volgende sessie ga ik daar nog meer aandacht aan besteden door nog specifieker te zijn in wat we gaan uitproberen.”
Op het einde van ons gesprek zeg ik: ‘Grappig, ik was best wat zenuwachtig voor de feedback.’
‘Ik vond het ook spannend om de feedback te geven’ lacht mijn gesprekspartner.
De opleiding waarvan sprake? Feedback die plakt. Lekker meta.
Herkenbaar?
Wil je ook blijven leren en oefenen om sterke en verbindende gesprekken te voeren?
Contacteer me. Hup.
