Ik ben geschrokken, verontwaardigd, beledigd.
Ik ontvang een gecancelde invite zonder uitleg waaruit ik moet afleiden dat ik, in tegenstelling tot vorige jaren, als coach niet deelneem aan een heel boeiende, jaarlijks terugkerende opdracht die de 3 collega-coaches wel nog mogen doen. Er zijn minder deelnemers dan andere jaren, dus ik ben niet nodig.
Een eerlijke, kwetsbare inkijk in mijn hoofd op dat precieze moment:
“Hè?? Wàt? Waarom ik? Ik had toch steeds goede evaluaties? Op basis waarvan is deze beslissing tot stand gekomen? Waren ze dan toch niet tevreden met mijn werk? Dit is nu net het soort opdracht waarvan ik dacht dat het op mijn lijf geschreven is! O nee, en net nu de aanvragen voor nieuwe opdrachten minder vlot binnen komen dan de voorbije maanden!“
Tegen elkaar aan botsende gedachten, bonzend hart, terwijl ik uit mijn stoel spring en met mijn armen sta te zwaaien.
Door op een afstand te kijken naar wat er bij me gebeurt, zie ik wat eronder zit:
– Onzekerheid over mijn capaciteiten.
– Angst voor de effecten van de (zoveelste) crisis op mijn inkomen als zelfstandige.
– Nood aan respectvolle, duidelijke en eerlijke communicatie.
In plaats van in een reactieve modus brokken te maken, of mokkend onder een dekentje te kruipen, kan ik nu doen wat me echt helpt.
Ik erken de emoties, laat ze er gewoon even zijn.
Rationeel weet ik dat ik capabel ben, maar ik erken de zelftwijfel en kijk mild naar mijn ‘imposter-syndroom’. Hierdoor neemt de hevigheid ervan af.
De angst voor financiële tekorten is in deze onzekere tijden reëel. It is what it is.
Ik zet dit gevoel om in nog meer actie om Cut the Crap Coaching op de kaart te zetten.
Ook schrijf ik een nieuwsgierige mail met de vraag naar extra informatie.
En ik gebruik deze gebeurtenis als een interessant voorbeeld voor hoe je kan omgaan met emoties.😊
