Angst heeft verschillende verschijningsvormen.
In een meeting op jouw punt blijven hameren, zonder te luisteren naar de tegenargumenten.
‘Toevallig’ de meeting niet kunnen bijwonen, of zwijgen wanneer om jouw visie wordt gevraagd.
Telefonisch facturen bediscussiëren, herhaaldelijk Excel lijsten met inkomsten en uitgaven controleren, of hardnekkig de brievenbus negeren.
Verschillende uitingen van angst, onder te verdelen in drie types.
Afhankelijk van je temperament, je situatie, je dag, of de combinatie van de drie, schiet je bij ‘gevaar’ in fight-, flight- of freeze-modus.
Je gaat het gevecht aan, je loopt van het gevaar weg, of je staat aan de grond genageld.
Dit is geen keuze, het is instinctief. Jouw reptielenbrein neemt het hier van je over.
Ik vind dat een troostende gedachte.
Een besef dat me helpt met mildheid naar mezelf te kijken wanneer ik de voorbereiding van die nieuwe lezing uitstel.
En een besef dat me helpt mee te leven met de coachee die haar medewerkers te hard toespreekt.
Het is wel cruciaal om de teugels van ons reptielenbrein tijdig terug te geven aan onze ratio.
We willen per slot van rekening niet degenereren.
De mildheid geeft ons de ruimte om te kijken wat er scheelt, welk alarm er staat te knipperen, waar we precies bang voor zijn.
Als we weten wat er echt aan de hand is, kunnen we doen wat nodig is.
Soms is het nodig de angst er gewoon te laten zijn, zonder meer.
Niet wegdrukken, wegbrullen, in excellijstjes proppen of wegflixen, maar accepteren en rustig blijven staan.
Soms is het nodig actie te ondernemen. Stappen zetten om de bestaansreden van de angst weg te nemen. Jezelf rust gunnen of om aanpassingen vragen als je merkt dat je op het werk steeds meer snauwt, roept of wegduikt.
Volgende keer wanneer je in een fight-, flight- of freeze-reactie schiet, begroet dan minzaam je reptielenbrein.
Welke vorm je angst ook aanneemt, zie hem als een bondgenoot, een bron van informatie.
Zodat jij hem leidt, en niet andersom.
