Wanneer mensen een ‘lastige’ boodschap hebben te geven (een beslissing die anders is uitgedraaid dan verwacht, corrigerende feedback, een negatieve evaluatie…) zie ik doorgaans 2 belemmerende aannames.
1. De ontvanger dient ‘professioneel’ te reageren. Hiermee bedoelt men dan dat er liefst niet wordt tegengesputterd en vooral geen emoties worden geëtaleerd.
2. Als de ontvanger niet onmiddellijk instemmend knikt, of godbetert, emotioneel reageert, is het de opdracht van de boodschap-brenger om hem/haar zo snel mogelijk weer ‘professioneel’ te helpen gedragen.
Hoe kan dat er uitzien in een gesprek?
- Rationele argumenten worden uitvoerig en nadrukkelijk herhaald.
- De boodschap wordt geminimaliseerd.
- Niets-ter-zaken-doende lichtpuntjes worden aangedragen.
- Vragen naar hoe de ander het ervaart, worden niet gesteld.
- Stiltes worden volgepraat.
We willen betrokkenheid, goesting, drive zien bij medewerkers.
Het is vanuit diezelfde bron dat mensen verontwaardigd zijn, geraakt worden, emotioneel reageren.
Als een medewerker van jou te horen krijgt dat de verhoopte promotie niet doorgaat, wil die het niet direct aanvaarden, reageert die misschien boos.
Màg het efkes?
Mensen hebben het recht te voelen wat ze voelen, en dat te tonen.
Het is niet jouw taak om de vervelende emotie om te keren, weg te drukken, ongedaan te maken.
Het best kan je ‘helpen’ door er bij te zijn. Begrip op te brengen. Stiltes te laten.
Toe te staan dat de ander niet blij is met wat je hebt gezegd.
En het lastig gevoel dat dat dan weer bij jou veroorzaakt, er ook te laten zijn.
Want het mag.
