In een coaching deze week stelde ik de vraag: ‘Wat wil je dat de mensen niet van je zien?’
Ik zweeg. Aandachtig en met een warm hart. Tranen sprongen in de ogen. De coachee zuchtte diep. En zweeg.
‘Dat is een goeie vraag.’ We zwegen verder.
In een gesprek kan zoveel gebeuren als het niet met woorden wordt dicht gemetseld.
In de stilte gaan we van ons hoofd naar ons hart en onze buik.
Stilte is de plek waar we beseffen, voelen, écht weten.
2 dingen zijn nodig voor stilte in gesprekken:
Verdragen dat het stil is.
Zwijgen.
Voor mij is het evenwel een nooit-stoppend leerproces.
Het is soms druk in mijn hoofd, ik denk al pratend én ik wil dat de dingen vooruit gaan.
Dus moet ik mezelf dikwijls bewust tegenhouden de ander te onderbreken.
Ik denk namelijk nog al eens te weten wat de ander gaat zeggen, dus wil ik dat alvast overslaan. Lekker arrogant. En behoorlijk respectloos. (Sorry, Ivan mijn lief, het lukt vooralsnog veel minder dan ik zou willen.)
Stilte helpt ons om van reactie naar respons te gaan.
Van een instinctieve, soms emotionele reflex naar een doordacht antwoord waarin we onze waarden laten meewegen.
Zodat we in een gesprek elkaar en onszelf helpen elkaar en onszelf te begrijpen.
